Wykorzystanie metody Cyriaxa w codziennej praktyce jest proste i skuteczne. Nawet jeśli trafia do nas pacjent „skomplikowany” z bólem, u którego w badaniu ukazuje się wzorzec przyczyny niemechanicznej, nasze przypuszczenia, powinny być sprawdzone w dalszej diagnostyce, zalecamy odpowiednie konsultacje i dopiero stawiamy diagnozę.
System „dzwonków alarmowych” (czerwonych flag) zawartych w metodzie Cyriax’a daje pewność decyzji, czy podejmować leczenie, czy odesłać na dalszą diagnostykę do lekarza.
Na codzień jednak najczęściej trafiają pacjenci z bólem pleców, karku, z małymi uszkodzeniami mięśniowymi, naciągnięciami więzadeł. Są to pacjenci dający wielką satysfakcję. Często nie radzą sobie ze swoimi dolegliwościami, wypróbowali już wiele sposobów by pozbyć się swoich problemów jednak bezskutecznie.
Korzystając z wywiadu i badania funkcjonalnego najczęściej odszukujemy przyczynę bólu, w konsekwencji krótkim celowanym leczeniem udaje się nam ten ból zlikwidować. Przykładem może być naciągnięte więzadło, które może dawać dolegliwości przez wiele miesięcy, ale tylko w specyficznym ustawieniu, jak to mówią pacjenci: „jak tą nogą zrobię tak.., to po chwili zacznie mnie boleć”. Nie inaczej jest przy niewielkim uszkodzeniu mięśnia, które w relacji pacjenta jest „takim małym bólem, który nie jest cały czas, ale czasami się pojawia i chyba faktycznie po większym obciążeniu…”.
Specyficzną grupę stanowią pacjenci wyposażeni w badania obrazowe, dokładne, wszystko w nich widać, lecz niestety to wszystko, to zbyt dużo, by podjąć decyzję, co jest przyczyną obecnych dolegliwości. Naszą rolą jest odszukać źródło bólu i przekonać pacjenta, że pozostałe „nieprawidłowości” w opisie są bez znaczenia klinicznego. Przykładem może być brak relacji pomiędzy bólem krzyża, a zmianami degeneracyjnymi w RTG.
Wykorzystanie metody Cyriaxa w pracy fizjoterapeuty daje doskonałą postawę do podejmowania decyzji klinicznych. Uporządkowany wywiad, odpowiednio dopasowane testy kliniczne pozwalają odnaleźć rozwiązanie dla zgłaszanych przez pacjenta dolegliwości. Terapia ukierunkowana zgodnie z hipotezą kliniczną jest równocześnie rozwiązaniem problemów pacjenta, a w przypadku braku poprawy staje sie ona punktem odniesienia dla ponownej analizy objawów. Po zweryfikowaniu naszej hipotezy podjmujemy decyzję o zmianie terapii lub skierowaniu pacjenta do dalszej diagnostyki.
